Η μανία με τη Φρίντα Κάλο δεν έχει τελειωμό.
Η Μεξικάνα καλλιτέχνης με την ταραχώδη ζωή ,το εκκεντρικό ντύσιμο, τις έντονες ερωτικές σχέσεις και τους κινηματογραφικούς πίνακες αμέσως μετά το θάνατό της έχει απασχολήσει το σύμπαν ολόκληρο, εκθέσεις , εκδόσεις , ταινίες , ντοκυμαντέρ, ρούχα, φωτογραφίες….πρόσφατα και ερωτικά γράμματα.
Ότι έχει να κάνει με τη ζωή και το έργο της μεγάλης Μεξικάνας «ντίβας» τραβάει όπως το φως τα έντομα.
Κανείς δε μένει ασυγκίνητος .
Πρόσφατα το θέμα που απασχολεί τον Παγκόσμιο Τύπο είναι τα ερωτικά γράμματα που αντάλλαξαν η Φρίντα Κάλο και ο κρυφός της εραστής Χοσέ Μπαρτόλι.
Εκείνη υπέγραφε ως Μάρα και ο Ισπανός καλλιτέχνης, Χοσέ Μπαρτόλι ως Σόνια, ώστε αν ανακάλυπτε τα γράμματα ο σύζυγός της Μεξικάνας ζωγράφου, Nτιέγκο Ριβέρα, να θεωρούσε ότι επρόκειτο για γυναίκα- Ο Ριβέρα ανεχόταν τους έρωτες της Κάλο με γυναίκες, αλλά ζήλευε φρικτά τους άντρες
Γνωρίστηκαν, το 1946, στο νεοϋορκέζικο νοσοκομείο όπου εκείνη νοσηλευόταν, ύστερα από μία επέμβαση στην σπονδυλική στήλη, που χρειάστηκε να κάνει μετά το σοβαρό ατύχημα που είχε το 1925, στα 18 της χρόνια. Ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε και από τότε υπεβλήθη σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων. Ο Μπερτόλι ήταν πολιτικός πρόσφυγας ο οποίος κατέφυγε στην Νέα Υόρκη, αφήνοντας πίσω του τη φρίκη του ισπανικού εμφυλίου, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε πιαστεί αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
«Δεν ξέρω πώς να γράφω ερωτικά γράμματα…» έγραφε η Μεξικάνα ζωγράφος Φρίντα Κάλο το 1946, στον εραστή της Χοσέ Μπαρτόλι. «Αλλά μπορώ να σου πω πώς όλη μου η ύπαρξη άνοιξε για σένα. Από τότε που σε ερωτεύτηκα, όλα μεταμορφώθηκαν γύρω μου και μοιάζουν γεμάτα με ομορφιά…ο έρωτας είναι σαν ένα άρωμα, σαν κάτι προσωρινό, σαν τη βροχή. Ξέρεις, ουρανέ μου, βρέχεις πάνω μου κι εγώ, σαν τη βροχή, σε δέχομαι».
Είκοσι πέντε στον αριθμό γράμματα, από τον Αύγουστο του 1946 έως τον Νοέμβριο του 1949, βγαίνουν σε δημοπρασία τον Απρίλιο στη Νέα Υόρκη. Τις επιστολές της Κάλο, τις είχε φυλαγμένες ο Μπαρτόλι μέχρι τον θάνατό του το 1995 και έπειτα πέρασαν στην κατοχή της οικογένειας του.
«Μπαρτόλι, χτες τη νύχτα ένιωσα όπως θα ένιωθα αν πολλά φτερά με χαίδευαν ολόκληρη, όπως θα ένιωθα αν τα δάχτυλα σου είχαν στόματα που θα φιλούσαν το δέρμα μου. Τα άτομα του σώματος μου είναι δικά σου και δονούνται μαζί έτσι ώστε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Θέλω να ζήσω και να είμαι δυνατή για να σε αγαπώ με όλη την τρυφερότητα που σου αξίζει, για να στα δώσω όλα, ό,τι είναι καλό για μένα, για να μην νιώσεις ποτέ ξανά μόνος», έγραφε η Κάλο τον Άυγουστο του 1946.
