Δεν έχω ζήσει εποχές εθνικού διχασμού. Έχω διαβάσει όμως για αυτές. Κι όχι την εκδοχή της μιας πλευράς μόνο. Και ποτέ δεν έρχεται ένας τέτοιος διχασμός χωρίς να προειδοποιήσει.
Άραγε η εποχή που διανύουμε είναι εποχή προειδοποιήσεων; Γνώμη μου ναι. Κι οφείλουμε να τις λάβουμε σοβαρά υπόψιν, πριν προστεθεί άλλο ένα μελανό κεφάλαιο στην Ιστορία του Έθνους μας.
Τα συλλαλητήρια των δύο τελευταίων ημερών αυτό δείχνουν. Πολυπληθή και τα δύο. Δε θα πω ποιο είχε τον περισσότερο κόσμο, αν κι έχω άποψη. Δεν έχει σημασία όμως.
Το μήνυμα παραμένει ένα έτσι κι αλλιώς. Ναι στην Ευρώπη αλλά επιτέλους τέλος στη λιτότητα. Όσο κι αν έχουν βαλθεί και οι εξ αριστερών και οι εκ δεξιών να «χρωματίσουν» τις ανάγκες του ελληνικού λαού.
Κι επειδή κουράστηκα να είμαι αντικειμενικός, θα συμπληρώσω κάτι ακόμα. Οι χιλιάδες «μνημονιακοί φιλελέδες» που πήγαν στο Σύνταγμα χθες, πόσοι θα γίνουν σε ένα κακό ενδεχόμενο στις διαπραγματεύσεις. Και πολλοί από αυτούς, δεν αποκλείω να μην είχαν ξαναπάει σε πορεία! Δεν είναι οι «ζεστοί», οι «συνήθεις» των συλλαλητηρίων.
Το ερώτημα είναι…θα υπάρχει κι από τις δυο πλευρές το μίνιμουμ ωριμότητας, ώστε να μη στραφεί η μια πλευρά απέναντι στην άλλη;
Οι πολλές γραμμές μας μπερδεύουν και χάνεται ο στόχος του σε ποια να δοθεί η μεγαλύτερη βαρύτητα. Συνεπώς μια θα έπρεπε να είναι η κόκκινη γραμμή. Ο εθνικός διχασμός.
Α.Κ.
