Στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη ψυχή της.
Για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια με τη μητέρα της, Μαλαίνα, να είναι έγκλειστη για τέσσερα χρόνια στις Φυλακές Αβέρωφ, άνοιξε την καρδιά της στην «Espresso» η δημοφιλής ηθοποιός, πρώην πολιτικός, Ελένη Ανουσάκη.
Τι αίσθηση έχουν τα παιδικά χρόνια, όταν η μητέρα σου ήταν τέσσερα χρόνια φυλακή; Είχες θλίψη; Αλήθεια, Ελένη σε φώναζαν πάντα;
«Με φώναζαν Λένα. Θλίψη; Καμία. Δεν άφηναν η μάνα μου και οι θείες μου, που μεγάλωνα μαζί τους, να φτάσει τίποτα δηλητηριώδες σε μένα. Καταλάβαινα τα πάντα, αλλά ζούσα ευτυχισμένα, χαϊδεμένα, προστατευμένα. Η μάνα μου δε, πήγε εξορία, αλλά στις Φυλακές Αβέρωφ. Τα Σαββατοκύριακα ετοιμαζόμουν όλο χαρά και πήγαινα να τη βρω, σαν κάτι κανονικό. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι. Είχε μια άλλη πολιτική κρατούμενη το αγοράκι της μαζί της. Η μάνα μου το λάτρευε. Δεν το ήθελα. Ζήλευα. Ήθελα να αγαπάει μόνο εμένα.
Και οι θείες μου εμένα να αγαπάνε μόνο. Μπροστά μου δεν χάιδευαν τα ξαδέρφια μου ούτε τα φιλούσαν. Μόνο εμένα. Πήγαινα σε σπουδαίο ιδιωτικό σχολείο, που έκανε παιδαγωγική δουλειά ουσίας. Έφευγαν τα παιδιά όλα διακοπές. Μόνο εγώ έμενα εκεί με μία υπέροχη δασκάλα γαλλικών. Έρημο το σχολείο, χωρίς παιδικές φωνές, και εγώ μικρή και εκείνη μεγάλη μέσα στα μοναχικά κτήρια.
Κάποια φορά δεν έτρωγα καθόλου. Σαν για να την τιμωρήσω, λες και έφταιγε που ήμουν εγώ εκεί. Απελπίστηκε. Χρησιμοποίησε όλους τους τρόπους για να με κάνει να φάω. Με σκαμπίλιζε από απόγνωση. Έφαγα. Μια φορά μόνο τα χρειάστηκα για τα καλά. Είχαν καταδικάσει τη μαμά σε θάνατο. Πήγα να τη δω επισκεπτήριο. Δεν έκλαιγε, δεν έκανε υστερίες, δεν με έκανε να σπάσω. Πολύ απλά έβγαλε από την τσέπη της και μου έδωσε ένα δώρο που είχε φτιάξει μόνη της. Δυο πουλάκια μαζί, τυλιγμένα σε μία χαρτοπετσέτα. Με φίλησε. Αυτό ήταν.»
