Μπορεί να τη γιορτάζουμε, μπορεί και όχι. Ας δούμε όμως από πού ξεκίνησαν όλα.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι σήμερα για πολλές από εμάς μια αφορμή για να βγούμε με τις φίλες μας αλλά και για πειράγματα με το αντίθετο φύλο. Το πολιτικό νόημα αυτής της γιορτής έχει δυστυχώς χαθεί και τη θέση της έχει πάρει μια εμπορική γιορτή. Σίγουρα το γυναικείο φύλο αξίζει να το γιορτάζουμε κάθε μέρα. Όμως η Ημέρα της Γυναίκας έχει μια ξεχωριστή σημασία και μια βαριά ιστορία.
Πολύ πιο μακριά από τη σημερινή κατάσταση στο Δυτικό Κόσμο, μόλις έναν αιώνα πριν, τίποτα δεν θεωρούνταν αυτονόητο για ένα κορίτσι που γεννιόταν στον κόσμο. Χρειάστηκε να έρθουν οι αρχές του 20ου αιώνα, ώστε οι γυναίκες σε Ευρώπη και Αμερική να σηκώσουν το ανάστημά τους ζητώντας ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Οι πρώτες γυναίκες που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους ήταν εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στην Αμερική, που το 1857 κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των απάνθρωπων ωρών εργασίας που άγγιζαν έως και τις 16 ώρες κάθε μέρα. Παράλληλα ζητούσαν ίσο ημερομίσθιο με τους άντρες και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, καμιά επανάσταση δεν είναι βελούδινη. Έτσι και αυτή κυλίστηκε στο αίμα. Σε ανάμνηση της θυσίας των γυναικών αυτών, με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin καθιερώθηκε μετά από 50 χρόνια ο εορτασμός της ημέρας αυτής. Αρκετές χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα της Γερμανίας. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, στη Ρωσία, η θερμή φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε το Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου σαν επίσημη Αργία. Το 1977, ο ΟΗΕ θεσμοθέτησε τη συγκεκριμένη μέρα σαν ημέρα γιορτής και προάσπισης των δικαιωμάτων της γυναίκας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πριν λοιπόν βιαστούμε να απομυθοποιήσουμε το νόημα και τη σημασία αυτής της γιορτής σήμερα, ας φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα εκατομμυρίων γυναικών, σε λιγότερο αναπτυγμένες –ή και όχι- χώρες του κόσμου όπου καθημερινά γίνονται θύματα βιασμών, κακοποίησης, δουλείας, άνισης μεταχείρισης, και στερούνται πολλών πραγμάτων που εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Ας γιορτάσουμε λοιπόν, με τον δικό μας τρόπο τον πραγματικό σκοπό αυτής της μέρας, με την υπόσχεση ότι δεν θα ξεχάσουμε όλους τους αγώνες που μας έφεραν ως εδώ. Χρόνια μας πολλά!
